இன்று ஆட்சி செய்ய விரும்புகிறவர்கள் நடித்தால்தான் கிடைக்கும் என நம்புகிறார்கள்! உண்மையாய் இருப்பவர்களை விட நடிக்கிறவனுக்கே நாற்காலி கிடைக்கிறது. அண்ணன் தம்பி என்று அழகாய் நடிக்கிறான். ஆட்சியைப் பிடிக்கிறான். ஏமாளிகளுக்கும், முட்டாள்களுக்கும் சில எலும்புகளை விட்டெறிந்து அவர்களின் முதுகெலும்பை எடுத்தே தனக்குரிய நாற்காலியைத் தானே அமைத்துக் கொள்கிறான். நடிப்பை நம்பியதால் காதலின் உண்மைத்தன்மை களவாடப்பட்டுவிட்டது. இச்சையைத் தீர்த்ததும் எச்சிலாய் உமிழ்ந்துவிட்டுப் போவதால் விவாகரத்து இன்று வீட்டுக்குள் நுழைந்து விட்டது.

இப்போது நடிப்பவர்கள் மட்டுமே நல்லவர்களாகத் தெரிகிறார்கள். உண்மையைச் சொன்னால் அவர்கள் ஒதுக்கப்படுகிறார்கள். தகுதி இல்லாமல் தலைவனாக நினைப்பவர்கள் துரோகிகளை மட்டுமே தமக்குத் துணையாக வைத்துக் கொள்கிறார்கள். காரணம் அடுத்தவர்களை அழிக்கத்தானே ஆட்சிக்கு வருகிறோம். பிறர் வளர்ச்சியைக் கண்டு வயிறு எறிவதைத்தானே நமது வயலில் வளர்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம்!

என்னைச் சுற்றி எப்போதுமே நல்லவர்கள் தான் நடமாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் அவர்களுக்கு நடிக்கத் தெரியாததால் நாலுபேருக்கு அவர்கள் தெரியாமலேயே போய் விடுகிறார்கள். நல்லவர்கள் நாட்டுக்குத்தானே செய்தார்கள். எனக்கு என்ன செய்தார்கள் என்று கேட்கின்ற எத்தர்கள் தான் இங்கு ஏராளம். இவர்களை வைத்துக் கொண்டு எப்படி இந்தப் பூமிக்கு புண்ணியத்தை செய்ய முடியும்? பொறுக்கிகள்தான் இன்று பூசாரி வேடம் போட்டு அலைகிற போலிகள்.

நல்லவர்களோடு நடைபோடுவது நல்லதொரு அனுபவமாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் இந்த நல்லவர்கள் ஏன் புறக்கணிக்கப்படுகிறார்கள்? நல்லவர்களை நடிப்பவர்கள் எப்படி வென்று விடுகிறார்கள்? என்பது தான் இன்றும் ஏற்க முடியாத பெரிய கேள்வி? நாம் நடைமுறையில் பாருங்கள் காக்கா பிடிப்பவனும், ஜால்ரா அடிப்பவனும், பாதம் கழுவுபவனும் பல்லக்குத் தூக்குபவனும் மட்டுமே ஆட்சியைப் பிடிக்கிறான் என்ற விரக்தி மனநிலை எல்லா நல்லவர்களிடத்திலும் இருக்கிறது. ஆனால் அவர்களிடத்தில் போட்டி, பொறாமை இல்லாததால் அதனை எளிதில் கடந்து போகிறார்கள்.

நடிப்பு என்பது நன்றாகத்தான் இருக்கும் ஆனால் நீடிக்காது. நடித்தவர்கள் அரசியலிலும் வென்றார்கள். ஆனால் அவர்கள் முடிவு? நடித்தவர்கள் ஆட்சியைப் பிடித்தார்கள் ஆனால் இறுதியில் எப்படிச் செத்தார்கள். நடிகைகள் செழிப்பாக வாழ்ந்தார்கள் ஆனால் வயதான பின் அவர்கள் வாழ்க்கை. நயவஞ்சகத்தோடு கூடிய நடிப்பு நஞ்சை விடக் கொடியது. அதை உற்பத்தி செய்கிறவர்களை உருக்குலைத்து விடும். ஏய்ப்பவர்களுக்கே காலம் என்று எண்ணிவிடாதீர்கள், அது எத்தனை நாள் கை கொடுக்கும் மறந்துவிடாதீர்கள் காற்றடிக்கும்போது காகிதம் கட்டிடத்திற்கு மேல் பறக்கும் அது நின்று விட்டால் அக்காகிதம் சாணிக்குள் விழப்போகிறதோ சவதிக்குள் விழப்போகிறதோ தெரியாது வேசம் கலைந்துவிடும் விளைவு மோசமாக இருக்கும்.

நல்லவர்களாக வாழ, வகுப்பறைக்குள் வாருங்கள். ஆசிரியர் வந்தார் எழுந்து நின்றோம், மரியாதை செய்தோம். உண்மையைப் பேசினோம். சீரான உடை உடுத்தினோம். சீருடையால் ஒன்றுப்பட்டோம். ஏற்றத்தாழ்வு இல்லாமல் எல்லோரையும் மச்சான், மாமன் என்றோம். சாதி, மதம் பாராமல் சகலருடன் பழகி பிறருக்கு உதவினோம். அதனை தாராளமாக ஏற்றுக் கொண்டோம். இது தானே வகுப்பறை கற்றுக் கொடுத்தது. வாழச் சொல்லிக் கொடுத்தது. அதை விட்டுவிட்டு வந்து விட்டோமா? அல்லது வேறு எதையாவது எடுத்துக் கொண்டு வந்துவிட்டோமா. இப்போது சொல்லுங்கள் வகுப்பறையில் நீங்கள் நுழைந்திருக்கிறீர்கள்! வகுப்பறை உங்களுக்குள் நுழைந்திருக்கிறதா? அது இன்னும் உங்களுக்குள் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறதா? சிந்திப்போம்.

“உயிர் தந்தது
தாயின் கருவறை – உன்னை
உயர்த்த வைப்பது நீ
படித்த வகுப்பறை”